تجمیع و مطالعه ژرم پلاسم چای ایران
بنیان ژنتیکی چای در ایران به نهال‌های بذری سه واریته بذری عمومی‌در منطقه آسام هند باز می‌گردد که در سال 1900 میلادی توسط محمدمیرزا ملقب به کاشف‌السلطنه وارد کشور شدند. چای گیاهی خودناسازگار و دگرگشن است که دورگ‌گیری‌های آزادانه و وسیع بین بوته‌های باغ‌های چای منجر به تولید هیبرید می‌شود. هیبریدهای طبیعی، مجموعه‌های ناهمگنی هستند که برخلاف دارا بودن اشتراک‌هایی در صفات مرفولوژی، فیزیولوژی و بیوشیمیایی، بواسطه طبیعت دگرگشن چای، هر بوته با بوته مجاور خود دارای تفاوت‌های ظاهری و باطنی زیادی نیز است که تحت تأثیر عوامل محیطی تنوع یافته‌اند و دست‌مایه خوبی برای برنامه‌های اصلاحی چای است. علاوه بر آن ژنوتیپ‌ها و ارقام اصلاح شده‌ای در کشورهای چایخیز وجود دارند که جمع آوری این منابع ژنتیکی مهم که با شرایط اقلیمی ایران مناسب باشند، می‌تواند به عنوان منابع ارقام اصلاح شده و نیز به عنوان منابع مقاومت در برنامه‌های به نژادی به کار گرفته شود. جمع آوری و ارزیابی ذخایر ژرم پلاسم گیاهان زراعی و باغی، اساسی‌ترین مرحله در برنامه‌های به نژادی می‌باشد. معرفی ارقام اصلاح شده، ابتدا با جمع آوری اولیه وارزیابی آنها در یک برنامه ملی که شامل دوره‌های نگهداری طولانی مدت مواد ژنتیکی موجود ونیز ارقام جدید وارداتی می‌باشد، انجام می‌گیرد. در کلکسیون‌ها صفات مهمی همانند خصوصیات رویشی وزایشی، سازگاری به شرایط آب وهوایی مختلف، مقاومت به بیماری‌ها و آفات و نیز تنش‌های محیطی مورد ارزیابی قرار می‌گیرند و در بسیاری از برنامه‌های به نژادی مورد استفاده واقع شده که منجر به معرفی رقم یا ارقام جدید می‌گرد. این پروژه با توجه به شرایط کنونی چای در ایران و نیز لزوم دستیابی به ارقام اصلاح شده و تجمیع ژنوتیپ‌هایی که خصوصیات مطلوبی را دارا هستند و می‌تواند دربرنامه‌‌های به نژادی مورد استفاده قرار گیرند ازاهمیت خاصی برخوردار می باشد.